И даље се не може објаснити како је то динарски тип, ако узмемо за истину то да је старосједилачки, постао доминантан међу иначе већински долихокефалним Илирима.
Одговор је у брахикефалији, тј. процесу динаризације. Није баш мали временски период од 6. века пре н.е., до данас.
"Динарска компонента, мада још увек са примесама медитеранске грацилности, јасно је изражена како код гласиначке серије VI века старе ере тако и нпр., на налазима из вучјих њива у Словенији из V века старе ере,
што би указивало да се ова појава динаризације праисторијског становништва током последњег миленијума старе ере одвијала упоредо на ширем пространству планинског подручја Балкана."
(Живко Микић, "О антрополошкој истражености илирског становништва", Београд, 1979)
Словени готово сигурно нису били фактор који је утицао на појачану брахикефалију, већ су се једноставно утопили у тај процес.
"
Најстарији брахикрални типови тј. Прве брахикране лобање, у оквиру ђердапске серије, али у слојевима старчевачке културе, на налазиштима Лепенски Вир, Ајмана и Велесница. Практично је немогуће раздвојити настанак и развој динарског антрополошког типа од појаве најстаријих брахикраних лобања."
"
Динарски антрополошки тип - у западној планинској зони Балканског полуострва, има свој аутохтони развој који сеже у праисторију. Динарски тип је присутан у старијем гвозденом добу на налазишту Бела Црква - Бандера, затим на налазиштима млађег гвозденог доба - Купиново у Срему и пећине у источној Србији."
(Живко Микић "Антрополошка структура становништва Србије")
Словенско-германски утицај се највише примећује код Херцеговачког динарског типа (светле очи), Норида (плави динарски тип) и Динаро-Бореби типа у Старој ЦГ, који се шири ка осталим крајевима (Босна, зап. Србија, итд).