Prva faza: Grčke kolonije i njihov uticaj na širenje J-Z387
Argument da je do prvobitnog širenja L70 na Balkanu (i šire) došlo tokom osnivanja grčkih kolonija na Mediteranu (Magna Graecia, počevši od 9. veka p.n.e.) je taj da je J-Z387 (DYS391-9) prisutna čak i u Provansi. Grčke kolonije u Provansi su osnovali Grci iz Fokeje (Phocaea), koja se nalazila, gle čuda, u zapadnoj Anadoliji. Takođe treba dodati da je J2a-L397, koja se povezuje s grčkom kolonizacijom Mediterana, karakteristična i po DYS445-6 (što je potvrđeno mojim dubinskim testom). Svi dosad testirani na SDNK projektu dele zajedničku vrednost na DYS391, odnosno 9. Ukratko, smatra se da je L70 bila prisutna na Balkanu (uključujući i ostrva) pre dolaska Rimljana.
Druga faza: Rimsko širenje na Balkanu
Počevši od 2. veka p.n.e. Rimljani naše prostore postupno uključuju u svoju državu. Kao što smo već pomenuli, među stručnjacima koji se bave haplogrupom J-L70 postoji paradigma da je do daljeg širenja L70 na Balkanu (i širom Mediterana) došlo u doba Rimskog carstva. Pretpostavlja se da su neke podgrupe došle na Balkan s Apeninskog poluostrva. Ne bismo pogrešili ako smatramo da postoji mogućnost da je neki rimski kolonista, legionar, predstavnik administracije ili trgovac došao i doneo tu haplogrupu. To ne bi bio izolovan slučaj jer L70 nalazimo od Hadrijanovog zida (doslovno) pa sve do zapadne Jermenije, Levanta i Egipta.
Treća faza: Migracije unutar Rimskog carstva i Vizantije
U doba kada je Rimsko carstvo bilo na vrhuncu, putovanje s jednog kraja carstva na drugi bilo je lako. Bilo da su u pitanju trgovci, kolonisti, predstavnici administracije ili legionari, koristeći razgranatu mrežu puteva, mogli su za kratko vreme putovati, na primer, iz Sirije do Balkana ili iz Balkana do Britanije. Postoje mnogi dokazi za to, kao što su nadgrobni spomenici Rimljana s tipično Dačkim imenima na nekropolama oko antičkog Londiniuma (današnjeg Londona). Ne bismo pogrešili ako pretpostavimo da te mikromigracije nisu zaobišle nosioce haplogrupe L70. U moru teško dokazivih tvrdnji, tvrdnja da je došlo do velike disperzije podgrupa L70 upravo u to doba, kada je Rim bio na vrhuncu, apsolutno stoji. Logičan nastavak bio je širenje unutar Vizantije. Veruje se da je u tim periodima J-L70 već bila široko rasprostranjena na Balkanu. Jedan od dokaza je arheogenetski uzorak sa nekropole Pirivoj kod Viminacijuma, koji pripada haplogrupi L70 (smešten u anadolski klaster, ako se ne varam). Dokaz da je dodatni uticaj J-L70 došao s istoka pokazuje uzorak R:136 iz Rima, koji je delom autosomalno naslonjen na istočni Mediteran.
Četvrta faza: Migracije iz unutrašnjosti poluostrva prema primorskim
i planinskim područjima
Možda najzanimljivija faza za nas je faza za vreme i nakon dolaska Slovena. Opšte je poznato da je nakon dolaska Slovena deo tadašnjeg stanovništva migrirao prema rubnim delovima poluostrva, odnosno prema obalama (Jadranskoj, Egejskoj) kao i prema teško dostupnim planinama (kojih na Balkanu ne nedostaje). To heterogeno zatečeno stanovništvo tokom vekova asimiliralo se među razne narode - Srbe, Hrvate, Albance itd. Među njima svakako postoje i pojedinci koji su nosili haplogrupu J-L70. Dakle, pojava Grčko-rimske L70 među Srbima (ali i ostalim Slovenima na Balkanu) rezultat je inkorporiranja zatečenog stanovništva u većinski slovenski korpus.
Kraj I dela.
*** U II delu obradićemo arheogenetske uzorke, distribuciju i autosomalne rezultate. Takođe, sagledaćemo trenuto stanje stvari među Srbima (ali i šire).
